چند روز پیش سفری به شهرستان داشتم، طی این سفر چند روزه، چه در مسیر و چه در مقصد برخلاف مسافرت های پیشین، آنچه بیش از همه جلب توجه می کرد، پدیده ی «بی حجابی و بد حجابی» در میان دختران جوان بود. در مسیر تهران – قزوین و زنجان که در بعضی مجتمع های رفاهیِ بین راهی جهت نماز و استراحت توقف داشتیم، بعضی دختران اصلا حجاب نداشتند، بعضی دیگر هم روسری هاشون فقط بخش اندکی از موهاشون را پوشانده بود.

پدیده ی جدیدی که بارها برایم تکرار شد این بود وقتی دختر خانم ها می دیدند یک روحانی از دور می آید، فوری و عمداً تغییر وضعیت می دادند و آنهایی که روسری داشتند، روسری هایشان را بر می داشتند و کشف حجاب می کردند. به خصوص چند روزی که در شهرستان ( زادگاهم ) بودم و تنهایی و پیاده سری به خیابان های شلوغ، مرکز شهر و بعضی محلات زدم ، شبیه این عکس العمل ها از سوی دختران ۱۵ – ۱۶ ساله برایم تکرار شد.
نکته ی دیگر و قابل تأمل این که در بعضی موارد، دختران به همراه مادرانشان بودند و مادرانشان حجاب کامل و چادر مشکی داشتند و با هم در حال خرید و رفت و آمد بودند.

برداشت هایی از این صحنه ها:

۱. هیچگونه زمینه ای برای امر به معروف و نهی از منکر ندیدم، سکوت، تواضع یا عکس العمل های مثبت و بزرگوارانه و شنیدن حرف های حتی تلخ، گزنده و تمسخر گونه آنها (اُذُن خیر بودن) را بهترین راهکار یافتم.

۲. زبانحال دختران به روشنی نشان می داد، هیچ خصومت شخصی با منِ روحانی نداشتند، از خنده های جمعی شان معلوم بود فقط می خواهند لجبازی و به اصطلاح شیطنت کنند و نشان دهند از عملکردهای مسئولان گله مند هستند، زیرا به تصور آنها ما روحانیون که نماد حاکمیت در نظام جمهوری اسلامی بودیم و هستیم، اما نتوانستیم به هر دلیلی به وعده هایمان درست عمل کنیم و نیازهای دنیوی و حتی معنوی آنان را سامان دهیم.

۳. توجه داشته باشیم این نابهنجاری به خانواده های غیرمذهبی و یا مثلا بی تفاوت اختصاصی ندارد ، شامل خانواده های ارزشی و حتی انقلابی هم می شود. کافیست اندکی به دور و بر ، وابستگان ، فامیل های دور و نزدیک خود بنگریم ، کم و بیش نمونه های آن را مشاهده خواهیم کرد. به عبارت روشن تر اینها دختران کشور خودمان هستند و در دامن من و شما و تحت برنامه های همین نظام جمهوری اسلامی پرورش یافتند و از صدا و سیما ، دبستان ، دبیرستان و دانشگاه های خودمان سر بیرون آوردند.

۴. این نسل با هیچ کسی سر شوخی ندارد و بسیار هم مصمم است. باید آنها را جدی و تحویل گرفت؛ بنابر این در مواجه با آنان به دور از هرگونه رفتارهای منفی، ادبیات افراطی، احساسی و ساده انگارانه، لازم است عاقلانه و واقعیت گرایانه عمل شده و موضع گرفته شود. این که گفته شود: اینها از دشمن فریب خورده یا پول گرفتند تا سر چهار راه ها کشف حجاب کنند، شاید مصداق اندکی داشته باشد، اما سرایت آن به همه نشان از ساده لوحی و ظاهر نگری دارد.

۵. با همه اطلاعی که از دسیسه های دشمنان داریم و معتقدیم دشمنان شبانه و روز در صدد انحراف جوانان و دختران این مرز و بوم دست و پا می زنند، اما نباید از تقصیرات و قصورات خویش نسبت به این پدیده غافل باشیم یا خدای ناکرده عمداً سرمان را زیر برف بگیریم و خیال کنیم کسی ما را نمی بیند و از مسئولیت خویش در این وادی شانه خالی نماییم.

۶. قانونگزاران، مسئولان دینی و فرهنگی حتما توجه دارند در این وادی تنها وضع قوانین خشک، بگیر، ببند، شکستن گردن و تعیین جریمه و در واقع با پاک کردن صورت مسأله، جواب نخواهد داد، کار فرهنگیِ عمیق، دقیق، ارتباط با دلها و اقناع می طلبد، چقدر بجاست در این معضل از تجربیات دیگران هم بهره گرفته شود.

وقتی امام موسی صدر در اواخر دهه سی وارد لبنان شد ، دختران شیعه لبنانی به «خلاعت» یعنی لختی و عریانی و به مراتب بالاتر از بی حجابی گرفتار بودند ، او برای آنها هرگز توصیه های دینی و اخلاقی نکرد، در مرحله نخست آنها را تحویل گرفت و به آنها شخصیت و هویت بخشید و برای آنها « اُذُن خیر» شد در جمعشان نشست و حرف هایشان را شنید، بعد با تأسیس کارگاه های حرفه ای و آموزشی زمینه های رشد اقتصادی و معیشتی آنها را فراهم آورد و در دو دهه تلاش های مستمر از همان دختران عریان و هویت گم کرده، شخصیت هایی مانند: « غاده جابر » همسر شهید مصطفی چمران تربیت کرد و امروز دختران حزب الله لبنان تربیت یافته همین مکتب هستند و ضمن حضور در عرصه های مختلف اجتماعی و سیاسی به حجاب خویش افتخار می کنند.

منبع: جماران